Finland het land van de duizend meren….. en de miljarden muggen. Het land waar het
‘s zomers niet donker wordt…. en ‘s winters niet licht. Het land van de eeuwige bossen en toendra’s, van Elanden en Rendieren.
In 1997 was ik met een jongerenreis in Finland. De reis werd georganiseerd door Crossroads vakanties, een tak van Youth for Christ en had een duidelijk christelijk karakter, dus niet gemengd de sauna in! We waren met ongeveer 12 personen en hebben twee weken lang veel gewandeld en gevaren. Hoewel we twee boten tot onze beschikking hadden hebben we ook een dag kano’s gehuurd.
De natuurschoon, het heldere water, maar ook een wrak van een houten schip op de oevers van een eiland en de visarend die op de thermiek ronddrijft en zijn schreeuw laat horen. Ze geven je het gevoel op een andere planeet te zijn. De totale stilte in de nachtelijke schemering op het water was ook een aparte beleving. Zo stil dat je alleen het bloed in je oren hoort suizen en dan blijkt een voorbij vliegende mug opeens heel veel herrie te produceren.
De herinneringen aan de sauna zijn me tot op de dag van vandaag bijgebleven. Aan de rand van een groot meer stond een blokhut die als sauna was ingericht. Elke dag maakten we daar gebruik van voor ons reinigingsritueel. Wanneer we een kwartier gestoomd hadden renden we de steiger af en doken het kristal heldere water van het meer in. Een tijdje zwemmen en afkoelen tot de dames naar buiten kwamen en dan gingen de heren voor de tweede ronde. Helemaal geweldig!
Elke dag gingen we er wel op uit en zo zijn we op een dag in Olavinlinna geweest. Een groot kasteel dat in de buurt van de stad Savonlinna ligt. Het kasteel dateert uit de late middeleeuwen en is het best bewaard gebleven kasteel van Noord Europa. In 1475 is men begonnen met de bouw, tien jaar later was het eerste deel klaar. De muren zijn enorm dik en gemaakt van natuursteen. Het kasteel ligt strategisch, want wil men de natuurlijke rijkdommen van het land vervoeren dan moet dat over het water en komt men langs het kasteel. Toen wij het kasteel bezochten, kwamen we een gids tegen die ons de volgende geschiedenis vertelde:
Finland bestaat nog niet zo lang, het is pas twee eeuwen oud, daarvoor was het de ene keer Zweeds de andere keer Russisch. Regelmatig werd er oorlog gevoerd om Finland. De Zweden bouwden het kasteel en tijdens de bouw is het twee keer belegerd door de Russen, maar zij waren toen niet in staat geweest het kasteel in te nemen. Daarna zijn er nog vele oorlogen geweest en uiteindelijk is het kasteel ingenomen door de Russen.
Er zijn nog drie torens over van de vijf die het kasteel oorspronkelijk had. Boven in de torens verbleven tijdens belegeringen de gezinnen van de officieren. Mocht de vijand toch binnen dringen dan konden de vrouwen en kinderen tot het laatst toe verdedigd worden.
Nooit had men kunnen vermoeden dat de dochter van een officier de grootste bedreiging zou vormen.

Tijdens één van de belegeringen door de Russen waren de gezinnen van de officieren zoals gebruikelijk naar de torenkamers gebracht. Zij moesten daar blijven tot het beleg opgeheven werd. De kinderen verveelden zich na verloop van tijd natuurlijk enorm en hadden niet veel anders te doen dan naar buiten te kijken. Één van de dochters van een officier was een jaar of 15, 16 toen ze met haar moeder, broertjes en zusjes in de toren werd opgesloten. Na vele dagen door een raam naar buiten te hebben gekeken, viel één van de Russische soldaten haar steeds meer op. Hij had haar ook gezien en na verloop van tijd kwam hij steeds op dezelfde tijd in de buurt van de toren. Hij was wel zo wijs om net buiten schootafstand te blijven. Het meisje werd heimelijk verliefd op hem en ze fantaseerde de hele dag over hem, ze had tenslotte toch niets anders te doen. In haar dromen nam de soldaat haar mee, weg van de toren en reden ze op zijn paard door de bossen. Hij zou haar meenemen naar zijn hut ver weg aan een meer, waar altijd de zon zou schijnen. Ze zouden samen paardrijden, jagen, vissen en kinderen krijgen en altijd gelukkig zijn. Heel anders dan de situatie waar ze nu in zat. Elke dag duurde een eeuwigheid en ze had voortdurend ruzie met iedereen. Alleen de verschijning van haar prins bood een kleine onderbreking van de saaie sleur van verveling en ruzie.
Na verloop van tijd begon ze naar “haar” soldaat te seinen. Zo kon ze toch een beetje met hem communiceren. Eindelijk iemand die haar zag, die de moeite nam ondanks de gevaren om haar te laten zien dat ze belangrijk was. Hij was haar held! Het verlangen naar hem groeide en langzaam begon het plan in haar vaste vormen aan te nemen om hem bij de poort te ontmoeten.
En zo gebeurde het na verloop van tijd dat ze een afspraak met haar held had gemaakt via seinen. ’s Nachts op de afgesproken tijd, sloop ze de torenkamer uit. Voorzichtig de wacht ontlopend sloop ze naar de poort. Ze maakte de grendels los zonder een geluid te maken en opende voorzichtig de poort. Voor de poort stond haar prins op een groot wit paard….. met achter zich het hele Russische leger! Voor het meisje besefte wat er gebeurde, stormden ze naar binnen onder luid gejoel.
De door het lawaai gewekte Zweedse soldaten hebben de hele nacht hard gevochten tegen de Russen. De lucht was vol geluiden van wapengekletter, geschreeuw en het gekerm van de gewonde en stervenden. Vroeg in de ochtend waren de Russen tot ver buiten de poort teruggedreven. De strijd was beslecht.
Meteen werd er een onderzoek ingesteld hoe de vijand binnen was gekomen. Al snel werd duidelijk wie de dader was van dit verraad. Het meisje werd zonder uitstel binnen de kasteelmuren levend verbrand.

Later groeide op die plaats een boom. In de lente kwam er witte bloesem aan de boom die heerlijk zoet rook. Bloesem die sprak van de maagdelijke onschuld van het meisje. In de herfst was de boom gevuld met bloedrode bessen. Bessen die spraken van haar bloed dat op deze plek gevloeid had.
Toen wij er waren was deze boom allang verdwenen. Er groeit wel een andere boom binnen de muren van het kasteel, maar men is er niet zeker van of die op dezelfde plaats staat als de boom met de witte bloemen en de bloedrode bessen.